Wierzę w jedynego Boga, Ojca Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi, wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych. I w jedynego Pana Jezusa Chrystusa, jednorodzonego Syna Boga, z Ojca zrodzonego przed wszystkimi wiekami: Boga – z Boga, światłość z światłości, Boga prawdziwego z Boga prawdziwego, zrodzonego, nie stworzonego, współistotnego z Ojcem, przez którego wszystkie rzeczy się stały; który dla nas, ludzi, i dla naszego zbawienia zstąpił z niebios, i wcielił się przez Ducha Świętego z Marii Panny i stał się człowiekiem; za nas także ukrzyżowany pod Poncjuszem Piłatem, umęczony i pogrzebany został; i zmartwychwstał dnia trzeciego według Pism; i wstąpił do nieba, siedzi na prawicy Ojca; i znów przyjdzie z chwałą sądzić żywych i umarłych; którego Królestwu nie będzie końca. Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca i Syna pochodzi, który z Ojcem i Synem zarówno jest czczony i wespół wielbiony; który mówił przez proroków. Wierzę w jeden święty, powszechny i apostolski Kościół. Wyznaję jeden chrzest na odpuszczenie grzechów. I oczekuję zmartwychwstania umarłych i żywota przyszłego wieku. Amen.
Wierzę w Boga Ojca, Wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi. I w Jezusa Chrystusa, Syna Jego jedynego, Pana naszego, który się począł z Ducha Świętego, narodził się z Marii Panny, umęczon pod Poncjuszem Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion, zstąpił do piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał, wstąpił na niebiosa, siedzi na prawicy Boga, Ojca Wszechmogącego, skąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Wierzę w Ducha Świętego, święty Kościół Powszechny, społeczność świętych, grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie i żywot wieczny. Amen.
Kościół zielonoświątkowy to kościół chrześcijański o charakterze ewangelikalnym. Utożsamiamy się z credo apostolskim i nicejsko-konstantynopolitańskim – tradycyjnymi chrześcijańskimi wyznaniami wiary. Bazując na protestanckiej tradycji wiary, przyjmujemy pięć zasad reformacji, sformułowanych w XVI wieku: sola scriptura – tylko Pismo Święte / solus Christus – tylko Chrystus / sola fide – tylko wiara / sola gratia – tylko łaska / soli Deo gloria – tylko Bogu należy się chwała
Kościół Zielonoświątkowy podjął uchwałę dotycząca polityki ochrony dzieci przed krzywdzeniem w punktach katechetycznych Kościoła Zielonoświątkowego w RP wprowadzającą zasady, które...
Zachęcamy do zapoznania się z oświadczeniem Pastorów i Rady Starszych Zboru, w sprawie szczepień na COVID-19.
List otwarty Rady Starszych Zboru Stołecznego w sprawie tożsamości zboru.
Stanowisko Rady Starszych Zboru Stołecznego wobec informacji na temat pastora Edwarda Czajko opublikowanych na stronie internetowej ekumenizm.pl
Stanowisko Naczelnej Rady Kościoła Zielonoświątkowego w RP w sprawie małżeństwa, rozwodu, powtórnego małżeństwa oraz planowania rodziny
Stanowisko Naczelnej Rady Kościoła Zielonoświątkowego w RP w sprawie błogosławieństwa dzieci
Stanowisko Naczelnej Rady Kościoła Zielonoświątkowego w RP w sprawie Chrztu Wiary
Stanowisko Naczelnej Rady Kościoła Zielonoświątkowego w RP w sprawie Wieczerzy Pańskiej
Stanowisko Naczelnej Rady Kościoła Zielonoświątkowego w RP w sprawie służby uwolnienia
Stanowisko Naczelnej Rady Kościoła Zielonoświątkowego w RP w sprawie zjawisk zachodzących w ramach tzw. ruchu wstawienniczego
Stanowisko Naczelnej Rady Kościoła Zielonoświątkowego w RP w sprawie służby kobiet w Kościele
Stanowisko Naczelnej Rady Kościoła Zielonoświątkowego w RP w sprawie stosunku do zjawisk towarzyszących duchowemu ożywieniu
Stanowisko Naczelnej Rady Kościoła Zielonoświątkowego w RP w sprawie stosunku do organizacji parakościelnych
„Nasza Wiara” E. Czajko to starannie, a zarazem przystępnie napisany podręcznik, który omawia podstawowe chrześcijańskie doktryny w oparciu o Wyznanie Wiary Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce. Dla zielonoświątkowców jest to lektura porządkująca, ogromnie ważna – także ze względu na osobę autora, wybitnego teologa, wieloletniego przywódcę i duszpasterza Kościoła. „Nasza Wiara” zainteresuje także chrześcijan ewangelikalnych i szerzej – wszystkich czytelników, którzy chcą poznawać doktryny i pobożność różnych kościołów i wyznań religijnych.
Święto Pięćdziesiątnicy, zwane też Zielonymi Świątkami, uważane jest przez chrześcijan za początek istnienia Kościoła. Rozdział 2 Dziejów Apostolskich opisuje, jak na zebranych w wieczerniku apostołów i niewiasty zstąpił Duch Święty. Apostołowie zaczęli odważnie głosić ewangelię i modlić się językami, których wcześniej nie znali. Otrzymali też inne dary duchowe (charyzmaty).
Ojcowie Kościoła wymieniają w swoich pismach modlitwę innymi językami, proroctwa, uzdrowienia i dary wypędzania demonów jako normalne praktyki Kościoła. O charyzmatach mówią:
Augustyn (354-430 A.D.) zaledwie kilka lat później zaświadcza, że wierni nie znają i nie praktykują modlitwy w językach. Jan Chryzostom (347-407 A.D.), mówiąc o darach Ducha Świętego, porównuje Kościół do kobiety, która straciła cały majątek, a zachowała jedynie symbole dawnego bogactwa.
Przejawy działania Ducha Świętego w formie proroctw, wizji czy uzdrowień nie były powszechnie znane w średniowieczu. Można jednak wskazać jednostki, które opisywały przeżycia zielonoświątkowe. Np. dominikanin Vincent Ferrer (1350-1419 A.D.) miał doświadczenie podobne do chrztu w Duchu Świętym. Wydaje się, że w swojej pracy misyjnej posługiwał się też językami, których nie znał.
W połowie XIX wieku ruch uświęceniowy stał się bezpośrednim poprzednikiem ruchu zielonoświątkowego. Mężowie tacy jak Asa Mahan, Dwight L. Moody, Charles G. Finney, Reuben A. Torrey i inni, pragnęli ożywić wesleyańskie rozumienie dwóch odrębnych, przełomowych doświadczeń w życiu człowieka: odrodzenia (nawrócenia) i chrztu w Duchu Świętym.
W Topeka w USA Charles F. Parham (1873-1929), który poprzez metodyzm znalazł się w szeregach ruchu uświęceniowego, odczytał w Dziejach Apostolskich, że biblijnym znakiem chrztu w Duchu Świętym jest glossolalia, czyli mówienie innymi językami. 1 stycznia 1901 roku studenci założonej przez niego szkoły biblijnej w Topeka (Kansas), a następnie on sam, nawiedzeni potężnie przez Ducha Świętego, zaczęli mówić innymi językami. Pierwszą studentką, która to przeżyła, była Agnes N. Ozman (1870-1937).
Przebudzenie na Azusa Street w 1906 roku niewątpliwie przyczyniło się do szybkiego rozwoju pentekostalizmu. Tysiące ludzi uczestniczyły w spontanicznych nabożeństwach, prowadzonych przez czarnoskórego kaznodzieję Williama J. Seymoura. Ogromne poruszenie wywoływały liczne uzdrowienia, cuda i inne dary Ducha Świętego. Równie szokująca była jedność białych i czarnych chrześcijan, którzy po raz pierwszy w USA modlili się, nie zważając na różnice rasowe.
W Polsce pierwszymi zielonoświątkowcami zostali niektórzy członkowie Społeczności Chrześcijańskiej, ruchu neopietystycznego na Śląsku Cieszyńskim. Po wykluczeniu ze SCh założyli oni Związek Stanowczych Chrześcijan, pierwszą niezależną wspólnotę zielonoświątkową w Polsce, zarejestrowaną w 1910 roku. W 1947, wraz z innymi ewangelicznymi denominacjami, weszli w skład Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego.
Jednocześnie od 1920 roku rozwijał się drugi nurt polskiego pentekostalizmu: Chrześcijanie Wiary Ewangelicznej. Jeszcze przed wojną było to przeszło 20 000 wiernych w 500 zborach. W rezultacie nacisków politycznych i aresztowań duchownych, również ta wspólnota przystąpiła do Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego. ZKE został rozwiązany w maju 1987, a różne (choć nie wszystkie) zielonoświątkowe ugrupowania postanowiły utworzyć jeden Kościół Zielonoświątkowy. Po uzyskaniu samodzielności przyszedł czas intensywnego rozwoju.
W Europie ruch zielonoświątkowy rozpropagował Thomas Ball Barratt (1862-1940), pastor metodystyczny z Norwegii, który podczas pobytu w Ameryce pod koniec 1906 roku doznał zielonoświątkowego przeżycia. Stał się gorliwym propagatorem pentekostalizmu w swoim kraju, a także w Szwecji, Danii, Niemczech, Francji i Anglii. Odwiedził też Polskę, jednak jego słuchaczami byli przede wszystkim Niemcy.
Tymczasem ruch zielonoświątkowy dotarł do wszystkich kontynentów. Jest to obecnie najbardziej dynamicznie rozwijający się ruch religijny na świecie. Na świecie żyje ok. 600 milionów zielonoświątkowców (8.6% globalnej populacji).
Oprac. Weronika Czajko
